Zamek w Mikulińcach
49°23′N 25°36′E/49,383333 25,600000 Fragment ruin zamku w Mikulińcach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
zamek |
| Ukończenie budowy |
1550 |
| Zniszczono |
XIX w. |
| Pierwszy właściciel |
Anna Jordanowa |
| Kolejni właściciele |
Zborowscy, Stanisław Koniecpolski, Sieniawscy, Lubomirscy, Mniszchowie, Konopkowie |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
| 49°23′N 25°36′E/49,383333 25,600000
| |
Zamek w Mikulińcach (ukr. Микулинецький замок) – zamek wybudowany w 1550 r. w Mikulińcach przez Annę Jordanową[1] z rodu Sieniawskich, małżonkę Wawrzyńca Spytka Jordana[2] z Zakliczyna, kasztelana krakowskiego[3].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Warownia położona na górze, na prawym brzegu Seretu, była często napadana i najeżdżana, ponieważ stała na tak zwanym szlaku tatarskim. W 1675 roku podczas najazdu Ibrahima Szyszmana zamek został oblężony przez Turków, po 15-dniowej obronie poddał się pod warunkiem, że załoga i mieszkańcy zostaną puszczeni wolno. Najeźdźcy nie dotrzymali umowy. Dowództwo (m.in. komendant zamku niejaki Orchyjowski z trzema synami) zostali zamordowani poprzez nabicie na pale, resztę obrońców uprowadzono w niewolę.[3][4] Przez pewien okres warownia była siedzibą rodu Zborowskich, przekazana jako wiano przez Zofię, córkę Wawrzyńca Spytka Jordana[5], która poślubiła Samuela Zborowskiego[6][7]. W 1637 r. warownię zakupił Stanisław Koniecpolski, kasztelan krakowski, hetman wielki koronny[3]. Kolejnymi posiadaczami zamku byli Sieniawscy, Lubomirscy i Mniszchowie[3]. Pod koniec XIX w. zamek został przebudowany na stajnie.
Pałac w Mikulińcach
[edytuj | edytuj kod]Od połowy XVIII w. właścicielką zamku była Ludwika Potocka z rodu Mniszchów, kasztelanka krakowska, która dobra te odkupiła od Lubomirskich i zbudowała obecny pałac[3]. W 1792 r. posiadaczem pałacu była rodzina bar. Konopków[3]. Na początku XIX w. Jan Konopka urządził w części sal zamkowych fabrykę sukna, która nie mogła wytrzymać konkurencji z fabrykami istniejącymi w zachodnich prowincjach austriackich[3]. W pałacu obecnie funkcjonuje sanatorium fizykoterapeutyczne. Dawne wnętrza zaadaptowano na działalność medyczną i nie posiadają już stylowych cech[7].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Zamek w XVI wieku był budynkiem mieszkalnym posiadającym cztery skrzydła o długości 75 m i duże piwnice. Jego zewnętrzne mury były grube na 2 m. Wewnątrz warowni był dziedziniec, do którego prowadziły bramy wjazdowe, znajdujące się od wschodniej i zachodniej strony. Baszty wysokie na trzy kondygnacje ze strzelnicami na działa stały w trzech narożach[7].
Galeria zdjęć
[edytuj | edytuj kod]-
Ruiny zamku obecnie -
Ruiny zamku przed 1939 -
Pałac -
Pałac od strony parku
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Anna Sieniawska. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2014-01-09].
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 116-123, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
- ↑ a b c d e f g Mikulińce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 412.
- ↑ Aleksander Czołowski, Wojna polsko-turecka 1675 r.: początki wojny - bitwa pod Lwowem - oblężenie Trembowli, polona.pl, 1894 [dostęp 2022-01-29].
- ↑ Spytek Wawrzyniec Jordan. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2014-01-09].
- ↑ Samuel Zborowski. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2014-01-09].
- ↑ a b c Mikulińce. [dostęp 2013-08-25].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Mikulińce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 412.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zamek w Mikulińcach
- Archiwalne widoki zamku w bibliotece Polona