Turkish Folklore

An Evaluation for The Ballads Measured With 23 and 30 Bars Taking Partin Trt Turkish Folk Music’s Repertoire in Consideration of The Turkish Music’s Usûl Tradition. The concept ‘usûl’ is one of the two main elements of the music. In the system of ‘meşk’ which is a basic education model of the Turkish music, usûl, has a prominent role in the process of handing down the Turkish music to the next generations. Although Turkish Folk Music and Classical Turkish Music are nourished from the same source, the works produced are in different kinds and forms. In our study, the different perspectives in the ‘usûls’ of Turkish Folk Music and Classical Turkish Music have been revealed and at the same time, the role and the importance of ‘usûl’ in a consistent sense of education and performance have been examined. The current perception of ‘usûl’  in Turkish FolkMusic cannot express and contain the tradition enough, which also affects the performance and education in a negative way. As a solution, it has been tried to present a suggestion by taking into consideration of the necessity of expressing and performing the ballads within the frame of Turkish Music’s ‘usûl’ tradition. Within this context, ensuring the integrity by reading music can only be possible with the ‘usûl’. In this study, the necessity of developing the common theory of‘usûl’ has also been emphasized. The notes of the ballads measured with 23 and 30 bars taking part in TRT Turkish Folk Music’s repertoire have been examined, and the measuring errors have been taken into consideration with the underlying reasons. In addition to that, it has been tried to account for all these errors and results. The ballads mentioned above are rewritten again in accordance with the findings we obtained. Therefore, a new ‘usûl’ has been suggested to Turkish music ‘usûl’ corpus.

Özet
Gaziantep, geleneksel mesleklerin günümüzde hâlen icra edildiği illerden biridir. Bu mesleklerin yaşaması şüphesiz arz-talep ilişkisine bağlıdır; fakat mesleklerin güncellenerek gelecek kuşaklara aktarılabilmesi için, konuyla ilgili yapılacak akademik çalışmaların önemi büyüktür. Bu bakış açısından hareketle Gaziantep'teki geleneksel mesleklerden semercilik/palancılık/çulculuk çalışmanın konusu olarak belirlenmiştir. Aslında makaleye konu olan semercilik, çulculuk, palancılığın yanında eyercilik, kedenecilik, hamutçuluk gibi alanlar da ayrı ayrı birer meslek dalıdır. Ancak bunlar, makineleşme ve toplu üretim nedeniyle az sayıda usta tarafından aynı çatıda icra edilen meslek görünümüne dönüşmüştür. Literatür taraması ve alan araştırması neticesinde elde edilen verilerle oluşturulan çalışmada öncelikle mesleğin kısa tarihine yer verilmiş; sonrasında tarihi süreç içerisindeki yaygınlığını vurgulamak için meslekle ilgili atasözleri ve deyimler sıralanarak bunlar hakkında değerlendirmeler yapılmıştır. Çalışmada ayrıca çulun yapım süreci ve bu süreçte kullanılan malzemeler tanıtılmıştır. Çalışmanın sonucu olarak, mesleğin günümüzdeki durumu genel olarak değerlendirilmiştir. Ayrıca mesleğin geleceği ile ilgili çıkarımlarda bulunularak mesleğin yaşaması için koruma önerilerinde bulunulmuştur.
Anahtar Sözcükler: Geleneksel meslekler, el sanatları, soküm, binek hayvanları, eyer.
Abstract
Gaziantep is one of the cities where traditional professions have been already performed. It is fact that supply-demand balance is a determinant in terms of these occupations' future, however, academic studies on traditional professions have an essential role in carrying of traditional knowledge about them to next generation as well. Therefore, saddle-making/gunny-making/pad-making, one of the traditional occupations is determined as the subject of this study. Actually saddle-making, gunny-making, pad-making, horse collar-making are several traditional occupations but because of mechanization/ mass production, all of these have been transformed into an occupation that has been performed by single craftsman. In this study containing certain information which is obtained by literature search and field study, a short history of the profession is mentioned at first. Following, idioms and proverbs about the occupation are evaluated in order to show its prevalence throughout history. Moreover, the process of making a gunny and materials used in making it are introduced. As a result of the study, current situation of the occupation is evaluated. Also, certain suggestions on actualizing of the profession are made.
Keywords: Traditional professions, handicrafts, Intangible cultural heritage, the mounts, saddle.

Oyun, öğreticilik özelliği olduğu için çocukları yaşamda gerekli faaliyetlere hazırlar. Çocuk, yaşam sevincini oyunla
ifade eder. Oyun oynayan çocuklar, temel yaşam becerilerinin (fiziksel, zihinsel, ruhsal ve sosyal ) gelişimlerine katkıda bulunur.
Sadece bireysel oynayan çocuklar ise, zihinsel, ruhsal ve çok az fiziksel gelişim sağlayabilirler ama sosyal beceri geliştirmesi
için en az 2 kişilik grupla oyun oynanması gerekmektedir. Teknolojinin gelişmesiyle geleneksel oyunlar yerlerini internet ve
dijital oyunlara bırakmaktadır. Bilgisayar oyunlarının, el-göz-zihin koordinasyon beceri gelişimine katkısı olumludur. Ancak
motor gelişimine katkısı azdır. Ekran karşısında gereğinden fazla vakit geçiren çocuklar fiziksel kapasitelerini yeteri kadar
kullanamamakta ve sosyal olma özelliklerini yitirmektedirler. Ayrıca hareketsizlik nedeniyle çeşitli sağlık sorunları ile
karşılaşmaktadırlar. Motor gelişimine katkı sağlanması için bilgisayar ekranı dışında tüm geleneksel / güncel oyunların
oynanması daha yararlıdır. Oyunların çocuklara temel yaşam becerileri kazandırma ve geliştirme konusunda çok sayıda çalışma
vardır. Ancak literatürde doğrudan çocukların temel becerilerinin gelişmesine hangi oyunların ne tür katkı sağladığını içeren bir
tasnif şekline rastlanmamıştır. Genellikle çocuk oyunları, kullanılan malzeme adlarına göre ve hareket biçimlerine göre tasnif
edilmiştir. Ayrıca, oynama zamanlarına göre, oynanma yerlerine göre, oynayanların cinsiyetlerine ve yaşa göre sınıflandırma
yapıldığı gibi usu ve bedeni geliştiren oyunlar olarak sınıflandırmalar mevcuttur. Bu araştırmanın amacı temel yaşam
becerilerinin geliştirilmesine yaptığı işlevsel katkı açısından geleneksel /güncel çocuk oyunları için yeni bir tasnif biçimi
önermektir. İzmir İli, Seferihisar bölgesinde yarı-yapılandırılmış görüşme ve doğal ortamda gözlem yöntemleri kullanılarak
çocuk oyunları ile ilgili veriler toplanmış, hem günümüz çocuklarının oyunları, hem de 2. ve 3. kuşak yetişkinlerin anlatıları,
yapılan derleme çalışması sonucu kaydedilerek belgelenmiştir. Sonuç olarak, oyunların çocuklara kazandırdığı özgüven ve diğer
yaşam beceri türlerine göre bir sınıflandırma çözümlemesi yapılmıştır. Ayrıca, geleceğin toplumunu oluşturan günümüz
çocuklarını kendi öz değerleri ve kültürel oyunları ile buluşturmak için hazırlanacak oyun kütüphanelerinin somut olmayan
kültürel miras açısından önemi vurgulanmaktadır.
Anahtar Kelimeler: Çocuk Oyunları, Temel Beceriler, Oyun Tasnifi, Kültürel Miras, Seferihisar
Children are prepared for life activities through games which are educational. Children can express joy of life through
play. Playing game is important due to basic life skills (physical, mental, emotional and social) improvements. Playing
individually, children can gain mental, emotional and very little physical development but in order to develop social skills group-
2 or more kids- playing is necessary. Today, children of all ages are exposed to technology such as computers and digital games
instead of traditional games. Computer games have some positive effects on developing skills of eye-hand-brain coordination but
don’t effect on improvements of motor skills. Children who spend most of their time in front of a screen, are not physically active
enough, so they may develop some health problems and loose the ability being social. In order to improve motor skills, tradional
and current games should be played by reducing screen time. There are many researches and studies about gaining basic life
skills with games in literature.It was not noticed yet any study about classification of games that effect on essential life skills of
children. Generally children’s games are classifed according to names of materials and tools, and types of motion in play. Also
there are some other classifications such as time of play, indoor and outdoor games, gender types, developing mental and
physical skills; games for kids, teens and adults. The purpose of this research is to analyse a new classification for traditional /
current children’s games according to the functional improvements of basic life skills. By using semi- structured interview and
participant observation methods, data related with children’s games was collected from Seferihisar region in İzmir. Both current
games of kids and oral history explanations of 2nd and 3rd generations were recorded and documented. As a result, a new
classification was developed about games that improve essential life skills and self confidence to children. Also it is emphasized
the importance of safeguarding intangible cultural heritage by establishing “game libraries” which will meet todays children with
tradional games.
Key Words: Child Games, Basic Life Skills, Classification of Children’s Games, Cultural Heritage, Seferihisar

The subject “Kitabi-Dede Gorgud” in the scientific heritage of academic Hamid Arasli
Summary
     
In the article the investigation of “Kitabi-Dede Gorgud” by Hamid Arasli and his scientific activity in the direction of repetition publication are looked through. The mistakes about the investigation of this art work and citations from the letter of Turkic scientist Orkhan Shaig Gokyay from the scientist are given. The comparison of words in the epos and the words and combinations of other Turk nations are investigated by Hamid Arasli. The comparison of different parts of the epos “Kitabi-dede Gorgud” with the works of Azerbaijan literature classics and different genres of national folklore are also looked through. The refutation of the scientist about the representation of the epos “Dede Gorgud” as a pan-Turkic and panislamic example is brought to notice.
Key words: Hamid Arasli, “Kitabi-Dede Gorgud”, epos, part, work, song, activity, publication.

Dede Korkut Hikâyeleri, yüzyıllar önceki Türk toplumunun ortak vicdan, ortak akıl ve ortak dünya görüşüyle meydana getirmiş olduğu, manevî değeri yüksek bir eserdir. Dede Korkut Hikâyeleri’nin bu yüksek değeri, onun mahiyetinde taşıdığı millî unsurlar ve millî motifler sayesindedir.
Türk’ün varoluşundan itibaren taşıdığı erdemleri günümüze ulaştıran, tarihî, edebî ve kültürel değeri her yönden güçlü olan ve bir millî destan özelliği taşıyan Dede Korkut Hikâyeleri, adeta Türk’ün “Töre kitabı” mahiyetindedir. Her yönden Türk’ün dünyaya bakış açısını yansıtan bu eserde, tarihî, edebî ve sosyokültürel hükümler vardır.
Türk toplumunun yaşantısını, giyim kuşamını, dilini, dinini, kültürünü ve dünyaya bakış açısını yansıtan bu eserin bir başka yönü de içermiş olduğu hükümler açısından, eğitici vasfı yüksek bir eser olmasıdır. Köprülü’nün “Bütün Türk edebiyatını terazinin bir gözüne, Dede Korkut’u öbür gözüne koysanız, yine Dede Korkut ağır basar.’’ Sözü eserin bu vasfını en güzel şekilde ortaya koymaktadır.
Dede Korkut Kitabı bir Mukaddime ve 12 hikâyeden oluşmaktadır.Dede Korkut hikayeleri içinde Duha Koca oğlu Deli
Dumrul Destanı, bünyesinde mitolojik unsurları barındıran ve anılan hikayeler arasında
beşinci sırada duran bir hikayedir. Birazdan inceleyeceğimiz hikayenin mitolojik unsurlar
barındırması bakımından incelememizi mitolojik unsurları da göz önünde bulundurarak
yapmakta fayda olacak, çünkü bu unsurlar, hikayeyi daha iyi tahlil etmemizi sağlayacaktır.

Турецкая литературная сказка, непосредственно связанная с традициями устного народного творчества и письменной литературы народов Ближнего Востока, Центральной Азии и Западной Европы, смогла окончательно оформиться как самобытный жанр турецкой литературы лишь в первой половине XX в., во многом благодаря всплеску интереса к национальным традициям и осмыслению чужого культурного опыта. Зарождение жанра в турецкой литературе связано с именами З. Гёкальпа, П.Н. Боратава, Э.Дж. Гюнея; к нему обращались крупные турецкие писатели — Назым Хикмет, Азиз Несин, Яшар Кемаль. В монографии турецкая литературная сказка впервые рассматривается в аспекте жанровой типологии и художественных особенностей, определяемых ее функционированием как устойчивой и внутренне неоднородной тенденции турецкой литературы XX – начала XXI в.​

Ağaçlara, nehirlere ve dağlara tapınan ataların “İnşaat Ya Resulullah” diyerek yerküreyi betonla kaplamaya yeminliymişçesine çalışan torunlarından oluşan bir toplumun parçası olmanın yüklediği sorumluluktan kaynaklanan ekolojiye dair tartışmaların özellikle Türkiye gibi ülkelerde uzun vadeli olarak gündemi belirlemesi gerektiğine dair düşünce, böyle bir çalışma yapma fikrini doğurdu. Doğanın sınırsız olmadığı ve gelecek kuşakların da şu an yaşadığımız ve paylaştığımız dünyayı en az bizim kadar kullanabilmeleri gerektiği düşüncesiyle bağlantılı olan doğayı koruma ve sürdürülebilir kılmaya yönelik çalışmaların, uluslararası sözleşmelerin etkisiyle 20. yüzyılın ikinci yarısından sonra ortaya çıktığı bilinmektedir.  Ekoeleştirinin henüz kavramsal olarak belirmediği dönemlerde de doğayı farklı çerçevelerden ele alan eserler kaleme alınmıştı. Ancak kuram ve yaklaşım boyutunda insan merkezli doğa algısının yüzünü tekrar doğa merkezli bir bakış açısına döndürmesi henüz yeni sayılabilecek bir süreçtir. Elbette kaybetmeden değerini anlamadığımız birçok şey gibi ve daha fazla olarak doğanın kaybedileceği, tükeneceği, dolayısıyla insan yaşamının bu süreçlerin sonunda tehlikeye gireceği algısı insanın sahibi değil bir parçası olduğu doğa üzerine yeniden düşünmesine vesile oldu. Ekoeleştiri kuram ve yaklaşımlarını şekillendiren doğa merkezli anlayış, bu eserde alanında uzman halk bilimci ve edebiyat araştırmacılarının katkılarıyla değerlendirildi. Elinizdeki eser, Türk folkloru ve edebiyatında üretilmiş olan metinler ve kültürel pratikleri ekoeleştirel yaklaşımlarla değerlendirerek doğa konusunda bir farkındalık uyandırmayı amaçlamaktadır. Gelişmiş ülkelerin çoğuna nazaran ülkemizde daha fazla gereksinim duyulan bir kavram olan ekoeleştiri (ecocriticism) üzerine yürütülen tartışmalar, batıda ortaya çıktıktan kısa bir süre sonra Türk aydınının da ilgisini çekmiş, konuya dair çeviriler ve Türkçede üretilmiş olan araştırmalar yakın geçmişte yayımlanmaya başlamıştır. Bu eğilimin geleceğe dair ümit verici bir çaba olduğunu düşünerek yürütülen tartışmalara katkı sağlayabilmek umuduyla böyle bir çalışma yapmaya karar verdik.

ÖZ Karakoncolos/kalikancaros inancı Türkiye'de başta İç Anadolu ve Karadeniz bölgesi olmak üzere, Yunanistan, Bulgaristan ve Sırbistan'a kadar Balkanlar'da geniş bir coğrafyada görülmektedir. Türk-çede yapılan derlemelerde kimi zaman farklı isimlerle anılsa da karakoncolosun görüldüğü dönem ve özellikleri benzerlik gösterir. Buna göre, yılın en soğuk günlerinde yeryüzüne çıktığına inanılan karakoncolos, çoğu zaman tüylü, hayvana benzeyen, insanlara musallat olan ve onları tedirgin eden bir yaratık olarak betimlenmektedir. Karakoncolos inancına yer veren Türkçedeki ilk yazılı kaynak-lardan biri ise Evliya Çelebi'nin Seyahatnâmesi'dir. Bugün özellikle Doğu Karadeniz'de " karakoncilo " gibi oyunlarda bir gelenek ya da Türkçe edebiyat ve sinemada nadiren de olsa bir imge olarak varlı-ğını devam ettirse de çoğunluk tarafından unutulmuş hatta hiç bilinmeyen bir inanıştır. Öte yandan, Yunancada çoğunlukla kalikancaros adıyla anılan bu inanışa dair anlatılar, oldukça erken bir tarihte halk bilimci Nikolaos Politis tarafından derlenmiştir (1904). Bu çalışmada öncelikle söz konusu der-lemede yer alan anlatılardan söz edilerek bu anlatıların bugünkü Yunanca çocuk edebiyatında Filip-pos Mandilaras tarafından yeniden yazımlarına değinilecektir. Bugünkü Yunanistan'da özellikle Noel döneminde gerek okullardaki müzikli gösterilerle gerekse yayımlanan çocuk kitaplarının popüler bir figürü olarak varlıklarını devam ettirdikleri ortaya konacaktır. Geniş bir coğrafyaya yayılmış olan bu inancın Türkçe ve Yunanca kaynaklardaki aktarımlarına genel olarak bakıldığında incelenen Türkçe kaynakların daha çok Doğu Karadeniz bölgesinden derlendiğini ve unutulmaya yüz tutmuş bir gelenek olarak nadiren yaşatıldığını görebiliriz. Bugünkü Yunanistan'da ise Velloudios'un hâlâ dolaşımda olan çizimlerinin de etkisiyle kalikancaros inancının çocuk edebiyatının " millî " ve popüler bir unsuru olarak varlığını devam ettirdiği görülmektedir. ABSTRACT The belief in " karakoncolos / kalikancaros " is seen in a wide geography spreading from Central Anatolia and Black Sea region in Turkey to Balkan Peninsula including Greece, Bulgaria and Serbia. Though karakoncolos is defined under different names in Turkish sources, the period it is depicted and its features are almost similar. According to this, the karakoncolos, believed to have emerged on the coldest days of the year, is depicted as a creature that is often hairy, resembling animal, haunting people and disturbing them. One of the first written sources in Turkish that included the belief in karakonco-los is Evliya Çelebi's Seyahatnâme. Today, it is rarely a tradition in games such as " karakoncilo " in the Eastern Black Sea, or a belief that has been almost forgotten or even unknown by the majority, even though it continues to exist as a trivial image in Turkish literature and cinema. On the other hand, this belief, often referred to as kalikancaros in Greek, was compiled by the folklorist Nikolaos Politis at an early date (1904). In this study, first of all, referring to the various beliefs concerning kalikancaros in the mentioned compilations of Politis, the rewritings of them in the present Greek children's literature by Filippos Mandilaras will be introduced. In today's Greece, it will be revealed that especially during the Christmas period, it continues to exist as a popular figure of the musical performances in schools and in children's books. When we have a look at the Turkish and Greek compilations of this belief in general , which is spread over a wide geographical area, we can see that the reviewed Turkish sources are mostly collected from the Eastern Black Sea region and rarely lived as an almost forgotten tradition. Today in Greece, also due to the Velloudios' paintings, which still circulate today, the mentioned belief continues to exist as a " national " and a popular element of the childrens' literature.

In many areas, we encounter places and structures named as "Girl Castles". These places are accompanied by various legends and form a living component of common Turkish culture. In this study, some "Girl Castles" were evaluated from different points of view, and the main source of the name was attempted to be determined. At the end of this study, it is concluded that the name "Girl Castle" derives from concepts regarding the words "castle/kale" and "girl/kiz" rather than from legends about particular places.

Öz Türk edebiyatının önemli isimlerinden biri olan Yahya Kemal Beyatlı'nın Akıncılar isimli şiirinde tespit edilen halkbilimi unsurlarını sunmaya çalıştığımızı incelememizde, öncelikle şairin yaşamıyla ilgili kısa bir bilgi verilmiş, ardından şiirin anlamsal tahlili yapılmıştır. Daha sonraki aşamada şiirde tespit edilen folklorik bulgular sıralanarak, sonuç bölümünde kısa bir değerlendirmeye gidilmiştir. Sanatın hangi dalıyla ilgili ürün verilirse verilsin bu ürünleri insanlığın hizmetine sunan sanatçılar bağlı bulundukları toplumsal değerlerden, sosyal çevreden soyutlanamaz. Edebiyat araştırmaları için de durum aynı şekildedir. Bir şairin, yazarın yetişme çevresini, inanç dünyasını, sosyal ve toplumsal yönünü, fikri yapısını gözardı etmek onu değerlendirmek için yapılan araştırmalarının bir boyutunun hep eksik kalmasına neden olacaktır. Dolayısıyla sanatkârlar hangi akımın, sanat döneminin mensubu olurlarsa olsunlar eski ile veyahut diğer akımlarla etkileşim içinde bulunabilirler. Bu bilinçli yapılabileceği gibi, salt etkilenme biçiminde de kendini gösterebilir. Yahya Kemal de bu doğrultuda Türk tarihi, kültürü ve folkloru ile ilgili verileri Cumhuriyet devri şiirinde son derece güzel örneklerle vücuda getiren büyük bir şairimizdir. Anahtar Kelimeler: Halk bilimi, Türk Edebiyatı, Şiir. Abstract In our study we try to present folkloric elements located in the poem " Akıncılar " by Yahya Kemal Beyatlı one of the important poets in Turkish Literature, firstly a brief information is given about the poet's life and then the poem is examined. In the following part, folkloric findings in the poem are listed and finally it is shortly evaluated.In all branches of the art, the artists who present their products to the service of mankind can't be abstracted social values and social environment which they belong to. This is valid in literature researches as well.

Muzaffer Sarısözen was founder of the “Yurttan Sesler” [Sounds of Our Homeland] in which he invited local artists who are locally famous in the area of compiling or performing of folk songs to his program in National Radio as guest performers in Ankara. Hâfız Faruk Kaleli, is well-known performer of Erzurum ballads, was invited to program of “Yurttan Sesler” by Muzaffer Sarısözen at this time. Whenever, he broadcasted, he sang ballads and presented his newly compiled folk songs to Muzaffer Sarısözen to ask his opinion and knowledge as well. Each time Hâfız Faruk Kaleli came in Ankara to visit Muzaffer Sarısözen, his repertoire was recorded at the Radio and Conservatoire by Sarısözen as well. Hence, all Erzurum folk songs sung and forgotten were compiled, evaluated, notated, recorded and archived in National Radio. Today, significant part of Erzurum folk songs in Radio repertoire was compiled by the efforts of Hâfız F. Kaleli. Hâfız Faruk Kaleli is still very much loved figure whose compilations and his own compositions such as “Yıldız”, “Pasinli Güzel”, “Yemen Türküsü”, “Billur Piyale”, “Yayla Türküsü”, “Yandı Canım Tende Ey Ruh-i Revanım Bir Su Ver”, “Ey Gönül İçmek Dilersen Cam-ı Cem”, “Erzurum Çarşı Pazar” are enjoyably listened throughout the country. Muzaffer Sarısözen’s efforts, affections, interest, guidance, knowledge must have taken Hâfız Faruk Kaleli’s achievements much further for sure. The friendship of Muzaffer Sarısözen and Hâfız Faruk Kaleli that based on recording Erzurum ballads to national repertoire and their efforts for compiling them evaluated throughout in this paper.
Key words: Turkish Folk Music, Muzaffer Sarısözen, Hâfız Faruk Kaleli, Erzurum Ballads, compilation.

Folklor ve Kapsamı İnsanın ilk ortaya çıkışından günümüze kadar insanı ve faaliyetlerini kültürel birikimlerini bilimsel olarak derleyen bir bilim dalı olan folklor maddi manevi bütün kültür ögelerini araştırmak, kurallarını belirlemek ve bilimsel sonuçlarını halka aktarmayı görev edinmiştir. Folklor İngilizcede halk anlamına gelen "folk" ve bilgi bilim anlamına gelen "lor" sözcüğünün birleşmesiyle oluşmuştur. Türkçe karşılığı ise "halkbilim"dir. Sadece insan grubu olmaktan öte bir kültürün taşıyıcısıdır. Sözü edilen kültür unsurları müzik, oyunu, el sanatları, gelenek görenekler ve milleti oluşturan ögelerin birleşimidir.

Giriş İnsanoğlu, yaradılışın özüyle ilgili sürekli merak içinde olmuştur. Ancak bu algının bilgiye dönüşmesi uzun zaman dilimleri içinde gerçekleşmiştir. Bu zaman dilimlerinin başlangıcında ise her oluşa bir neden bulma temayülünde olan insanoğlu yaradılışa ait unsurları bugün mitolojik bakış adını verdiğimiz yaklaşımla değerlendirmiştir. Henüz varlıkların ve olayların varoluş süreçleri ile ilgili meseleler hakkında ilmi tespitlerin yapılmaya başlanmadığı dönemde bu anlayışın geçerliliği bütün insanlık tarihini kapsar. Bu aşamada, insan daima kendi gücünü aşan her şeyi kutsama eğiliminde olmuştur. Düşünce tarihinin başlangıcından bu yana evrenin oluşumu ile ilgili öne sürülen hipotezler içinde, doğadaki her şeyin özünün hava, su, toprak ve ateşten mürekkep olduğu inanış ve algısı, en yaygın önermelerden biridir. Dolayısıyla bu dört temel element insanlık tarihi boyunca birçok kültür, din ve inanış kapsamında kutsal telakki edilerek çeşitli yollarla takdis edilmiştir. Kutsal dört elemente duyulan saygı ve inanışların temelinde sahip oldukları enerjinin büyük önemi vardır. Başka bir deyişle bu dört elementin kendine özgü kuvvet ve hareket kabiliyetleri olduğu düşünülür.

Kayseri, milattan önce üç binli yıllara uzanan tarihî geçmişiyle her zaman önemli bir stratejik merkez konumunda bulunmuştur. Aynı zamanda Hititlerden başlayarak Roma, Bizans, Selçuklu ve Osmanlı olmak üzere pek çok medeniyete ev sahipliği yaparak bugünlere kadar gelen oldukça zengin, çok katmanlı bir sosyal ve kültürel yapılanmayı da sağlamıştır. Hiç şüphesiz bunda Kayseri’nin konumu kadar yetiştirdiği âlim ve sanatkârların da rolü büyüktür.
Kültürel ve edebî açıdan baktığımızda ise Kayseri’nin kültürümüzün oluşumuna ve gelişimine önemli katkıları olmuştur. Yetiştirmiş olduğu şair ve yazarların yanında gerek ferdî gerekse anonim nitelikte üretilen pek çok ürün/eser sayesinde de Türk sözel edebiyat geleneğinde değerli bir konuma ulaşmıştır.
Türkülerin de Kayseri’nin bu konumunda payı yüksektir. Dolayısıyla Kayseri türküleri üzerine hazırlanmış bu eserde, şu ana kadar Kayseri türküleri hakkında yapılmış tüm çalışmalar gözden geçirilerek gerek türkülerden gerekse kaynakların müşterek tavırlarından hareketle türkülerimiz bir araya getirilmiştir. Türkünün de doğası gereği çalışmada mümkün mertebe türkülerimiz “metin” ve “nota” özellikleriyle öne çıkarılmaya çalışılmıştır. Birinci bölümde, “Kayseri Türküleri Üzerine” başlığı altında türkülerimiz incelemiştir. Burada Kayseri’den derlenmiş türküler, öncelikle yapı, işlev, tema ve ezgi özellikleri yönüyle ele alınmaya çalışılmıştır. Sonrasında ise türkülerin icra ortamları, türkü icrasında kullanılan çalgılar ve gerek ezgi gerekse güfte bakımından önemli yeri olan türkü icracıları (türkü yaratıcıları) hakkında bilgiler aktarılmıştır. Bu sayede türküler üzerinden Kayseri’nin sosyokültürel bağlamına da bir kapı aralanmıştır. İkinci bölümde ise kaynaklardan derlediğimiz türküler bir araya getirilmiştir.
Türküler daha ziyade anonim bir niteliğe sahip sözlü kültür ürünleri olduğu için tamamının derlenmesine imkân yoktur. Şüphesiz Kayseri’de yapılacak saha araştırmalarında daha yüzlerce türkünün derlenebilmesi yüksek bir ihtimal dâhilindedir. Bizim çalışmamızda da daha ziyade Kayseri ve yöresinde yapılan çalışmalardaki türküler ve oyun havaları bir araya getirilmiştir. Kaynaklardan derlenen türküler, “Kırık Havalar” ve “Uzun Havalar” şeklinde iki başlık altında verilmiştir. “Kırık Havalar” da yine “Notalılar” ve “Notasızlar” şeklinde iki alt başlıkta değerlendirilmiştir. Türküler mümkün mertebe kaynaktaki şekliyle yöresel ağız özellikleri de korunarak aktarılmaya çalışılmıştır. Türkü metinlerinin alındığı kaynaklar ise “Kaynakça” kısmında gösterilmiştir.

Alkarısı ya da Albasması inancı, Kültür ve Turizm Bakanlığı’ nda folklor araştırmacısı olarak uzun yıllardır alanda derlediğim geleneksel doğum uygulamaları içerisinde Anadolu’da çok yaygın olan bir inançtır. Alkarısı/Albasması, genellikle yeni doğum yapmış kadınlara musallat olduğuna inanılan doğaüstü bir kadın yaratıktır. Etnografik alan çalışmalarım sırasında karşılaştığım diğer inançların yanında Alkarısı/Albasması inancı -niyeyse tüm karanlığıyla- benim için hep ayrıksı bir yerde durmuştur. Ancak kendi çocuğumu doğurduktan sonraki süreçte yeni doğum yapmış bir kadın olarak yaşadıklarım Alkarısı/Albasması inancını sorgulamam için bana cesaret verdi. Kendi deneyimime bir halk inancının penceresinden bakarak sorular sorabilme cesaretimde bana yol gösteren en önemli akademik metinlerden biri Tayfun Atay’ın, “antropolog/araştırıcının çalıştığı topluluk üzerine yazdıkları kadar, araştırmayı yaparken yaşadıkları, ilişki ve etkileşimleri, kısacası ‘kendisi’ hakkında da yazması”ndan etkileyici bir şekilde bahsettiği Batı’da Bir Nakşî Cemaati Şeyh Nazım Kıbrısî Örneği başlıklı çalışmasıydı (2011, s. 12).

ÖZET
KURT, Furkan; Yozgat Türbe ve Ziyaret Yerleri, Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2013
Çalışmada amaçlanan bölge halkının türbe inancına bakış açısının ve ildeki
türbeler etrafında oluşan yaygın uygulamaların değerlendirmesini yapmaktır.
Çalışma, iki bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde yapılan çalışmada karşılaşılan
terim ve bu terimlere bağlı açıklamalarda bulunulmuştur. İkinci bölümde ise Yozgat
iline bağlı yirmi yedi türbe ile ilgili bilgiler kaynak kişilerin anlattıklarından ve bu
türbelerle ilgili yazılı kaynaklardan alınmış, bilgiler edinilen yazılı kaynaklara dayandırılarak halkbilimsel açıdan açıklamalarda bulunulmuştur. Bu çalışmada derlenen inanışlar ve uygulamalardaki kalıplaşmalar her ne kadar dinle ilgili olsa da
bunların dinlere göre doğruluğu veya yanlışlığı ilahiyat bilimine bırakılarak
işlenmiştir.Halkbilimin genel prensiplerine uygun olarak bu inanışlar “batıl” olarak
ötekileştirilmeden değerlendirilmiştir.
Anahtar Sözcükler
1. Türbe
2. Halkbilimi
3. İnanç
4. Ritüel
5. Ziyaret Yeri

ABSTRACT
KURT, Furkan; Yozgat Mausoleum and Visitation Places, Post Graduate
Thesis, Ankara, 2013
The aim of this study is evaluate the perspective of the local community
about the belief for the mausoleum and common prosecutions created for the mausoleum in the city. The study has got two parts. In the first part, there are terms and
explanations for these terms. In the second part of the study, there are information
about 27 mausoleums in the Yozgat city. This information was taken from the written source and from the informed people. This information is based on the written
source and there have explanations in terms of folklorical. Even if the beliefs and
rigid practices compiled in this study are relevant with religion, the trueness or falseness of this has been let out to science of theology. These beliefs have been evaluated
according to the principles of Folklore without marginalized.
Key Words
1. Mausoleum
2. Folklore
3. Belief
4. Ritual
5. Visitation Place

Kaynağı coğrafi olarak Türkistan’a, tarihi olarak da İslam öncesi dönemlere dayanan âşıklık geleneği; müzikal ve edebi yönden taşıdığı gücün etkisiyle modern zamanlarda da varlığını sürdürmektedir. Âşıklık geleneği içerisinde üretilen ürünler, zaman içinde biçim ve işlevlerinde değişikliklere uğramakla birlikte kuşaktan kuşağa aktarılırken toplumsal belleğin okunmasına olanak tanımaktadır. Bu çalışmanın amacı, söz konusu geleneğin XIX. yüzyıldaki temsilcilerinden biri olan Âşık Dertli’ye dayandırılan ve “Şeytan Bunun Neresinde?” adıyla bilinen taşlamanın en az iki yüz yıllık serüveni üzerinden bir zihniyet tarihinin izini sürmektir. Çalışma içinde söz konusu eser; yaratım bağlamı, biçimi, metnin anlamı gibi hususlar üzerinden analiz edildikten sonra eserin modern dünyadaki konumuna odaklanılmıştır. Başlangıçta sözlü kültür ortamında yaratılan eserin zaman içerisinde plak, radyo, televizyon ve sosyal medyadaki yeni icraları değerlendirilmiş ve eserin giderek artan bir ivmeyle popülaritesinin yükseldiği saptanmıştır. XX. yüzyılın ikinci yarısından itibaren elektronik kültür ortamı içerisinde farklı müzik geleneklerinde yeniden icra edilmeye başlanan eser, asıl popülerliğine 2000’li yılların başında kavuşmuştur. Bu ilginin arka planında ise 1990’lı yılların sonunda Türk basınında yürütülmeye başlanan rock müzik karşıtı tartışmalar yer almaktadır. Rock ve metal müziğin icracı ve dinleyicilerinin topyekûn Satanist olmakla suçlandığı bu dönemde, Türkiye’de bu müzik türünün öncü gruplarından biri olan Pentagram’ın 2002 yılında yayımladığı “Bir” adlı albümle bu suçlamaları protesto ettiği görülür. Teması Türk tasavvuf düşüncesi olan bu albüm içinde Dertli’den ve Âşık Veysel’den alınıp yorumlanan eserlerle birlikte Türk halk müziğine ait enstrüman ve ezgiler de kullanılarak bu müzik türünün üretici ve tüketicilerinin geleneksel değerlerle barışık olduğu, kamuoyuna gösterilmeye çalışılmıştır. İçinde “Şeytan Bunun Neresinde?” adlı eserin de bir yorumunun bulunduğu bu albümün yayımlamasından sonra Satanizm ve rock müziği bağdaştıran tartışmalarda bu taşlamanın merkeze oturduğu görülür. Grup üyelerinin verdikleri röportajlarda medyayı, dönemin Beypazarı Kadısı’na benzetirken, kendilerini Âşık Dertli ile aynı yere konumlandırmalarından; konuyla ilgili gazete sayfalarında atılan “Şeytan Rock Müziğin Tam Kalbinde” gibi başlıklara kadar değişen bağlamlar içerisinde bu taşlamanın ayak kısmı, bir referans noktası olarak kullanılagelmiştir. Eserin ayağının bu tarz kullanımlarla Nasreddin Hoca fıkralarının son cümlelerinin kalıplaşarak yaşamasına benzer biçimde kristalize bir halk bilgisine dönüştüğü söylenebilir. Nihayetinde çatışan iki grubun, halk edebiyatı geleneğine ait aynı şiiri, farklı motivasyonlarla da olsa kullanmış olmaları; folklorun, ayrışmalardan ziyade ortaklıklara işaret eden anlamını göstermektedir ve bu anlamın artık kavranması gerektiğini bir kez daha kanıtlamaktadır.

Ekseri çalışmaları tarih alanında olmakla birlikte en hafif tabiriyle bir sosyal bilimler dehası olan Mehmet Fuat Köprülü, Türk folkloru ve halk edebiyatı alanında, disiplinler arası sosyal bilimler idrak ve icrası ile birçok önemli çalışmaya imza atmıştır. Yaşadığı devrin her türlü kaynak ve imkânına sahip olması kendisinin en büyük şansı olmuş ve bu şans ortaya birçoğu hâlen daha aşılamamış abidevî eserler çıkarmıştır. M. F. Köprülü'nün halk edebiyatı çalışmalarından önce bu alana olan algısını ve bakış açısını iki dönemde irdelemek mümkündür. İlkinde, âlim bu sahaya eleştirel ve kısmen önyargılı durmuş akabinde devrin şartları da göz önünde tutulacak olunursa halk edebiyatına ve bu edebiyatın teorik olarak işlendiği halk bilimine yakın durmuştur. M.F. Köprülü, halk edebiyatı sahasında yer alan söze ve anlatıya dayalı neredeyse tüm türler üzerinde çalışmalarda bulunmuş ancak bunu yaparken kuru bir metin neşrinden uzak durarak onları tarih, sosyoloji, iktisat, siyaset zeminlerinde anlamaya ve değerlendirmeye gayret etmiştir. Bu çalışmada M.F. Köprülü'nün halk edebiyatına bakışı dönemsel olarak ele alındıktan sonra halk edebiyatı devir ve türleri kronolojik sıra ve izahatla verilmeye çalışılacak, son olarak ise araştırıcının anlayış ve uygulama temelinde halk bilimi algısı değerlendirilecektir.

Delilo, Kürtlerin ve Zazaların icra ettiği en eski ve yaygın halk dansıdır. Hangisinde daha eski olduğuna karar verebilecek kadar kanıt sahibi değilim. Kürt ve Zazalarla birlikte yaşayan Türklerde ve Ermenilerde de ‘ Delilo ’ oyunu bilinir ve yaşar durumdadır. Geniş bir coğrafyada bilinen bu halk dansının kökeni her zaman merakımı cezbetmişti. ‘ Delilo ’ ne demekti?

    ‘ Delilo ’nun kelime anlamı ve oyunun kökeni hakkında bugüne kadar yayınlanmış her hangi bir bilgi veya görüş yoktur. Bu oyunu icra eden insanlarda ‘ Delilo ’nun ne olabileceği konusunda bir fikre sahip değiller. Atalarından öğrendikleri bu geleneksel dansı, severek ve yaygınca icra etmekteler. Bu yazı, ‘ Delilo ’nun anlamı ve kökeni hakkında kaleme alınmış ilk görüş ve bilimsel verilere dayanan bir tezdir.
................
 
    Bu kelimeler, Kürtçede ve Zazacada, gündelik hayat içinde hâlâ bu anlamda yaygın olarak kullanılmaktadır.

Le: Kadın Hitabı
Lo: Erkek Hitabı
(Kadın hitabı ‘Le’) = Le here kûder? / Kız nereye gidiyorsun?
(Erkek hitabı ‘Lo’) = Lo çawa yî? / La Nasılsın?

    ‘ Delilo ’ nun ne olduğunu anlamak ve kelimeyi çözümlemek için ilk başvurduğum yöntem, Kürtçe ve Zazacadan yola çıkarak bir sonuca ulaşma çabası oldu. Bu iki dilden yola çıkarak, ‘ Delilo ’nun, yukarıda açıkladığım bilgiler ışığında, hem erkeklerin hem de kadınların icra ettiği oyunların genel adı olduğu sonucuna varmıştım. Anlamının bu olabileceği aklıma gelen en mantıklı fikirdi. Baştaki ‘De’ hecesini ise Kürtçe zaman kipi olarak düşünmüştüm. Yani, kelimenin başına getirilen ‘De’, zamanın geldiğini, sıranın geldiğini, tamam olduğunu anlatmak için kullanılan bir ifade.

Kürtçe şöyle örnekleyebiliriz;
De Were / Hadi Gel
De Bese / Hadi Yeter
De Here / Hadi Git
.........
Biri davulcuya seslenip, istediği oyunu şu şekilde dile getirebilirdi;
(delelo) lehın! / (HadiKadınErkek) oyunu vur!

    Şuana kadar aktardığım bilgiler, Kürtçe ve Zazacadan yola çıkarak anlamlandırmaya çalıştığım bir tezi ifade etmekteydi. Daha bilimsel ve geniş bir bakış açısıyla sürdürdüğüm araştırmanın izleri beni Sümerlere kadar götürdü. Bu benim için heyecan verici olsa da, bilimden ve gerçekten bu denli kopuk olduğumuzu fark etmek şaşırtıcı bir durum oluşturuyordu.

    Sümerlerde erkek; ‘lú’ demektir.
‘lú’; erkek anlamının yanında adam ve kişi gibi anlamlarda da kullanılmaktadır.
‘lú’ kelimesi, geçen yüzyıllar içinde teleffuz değişikliğine uğrayarak ‘lo’ ya dönüşmüştür. Bunun yanında Kürtçe konuşulan bazı bölgelerde kelime hâlâ ‘lu’ olarak telaffuz edilmektedir. Kürtlerde ‘lu’ veya ‘ lo ’ olarak telaffuz edilen kelime, Anadolu’nun batısında ses incelmesiyle ‘la’, ‘lan’,’len’, gibi erkek hitabı olarak kullanılan kelimelere dönüşmüş olmalıdır. Hâlâ yaygın bir şekilde gündelik dilde kullanmaktayız.

lú (lu) : Kişi, erkek; birisi; sorumlu kişi (Jacobsen, AV Kutscher 69ff. "boss"); the one who (relative pronoun) (Emesal mu-lu) Cf. lú-ùlu ’’ / *[10]


(Sümer dilinde ‘ lú ’ ile aynı telaffuza sahip diğer bir kelimede ‘ lu ’ dur.
lu : Sayısız, bol olmak, çok olmak demektir.
Bu kelime bize, yüzlerce insanın el ele tutuşarak icra ettiği Kürt düğünlerindeki halk danslarını hatırlatmaktadır. Göz ardı edilmemesi gereken bir kelimedir. Konuyla ilgilidir.)

Sümerlerde yetişkin kadın ; ‘ hi- li ’ demektir. Dikkat ederseniz iki hecede neredeyse aynıdır.
‘ hi-li ’; Kadın anlamının gelmektedir, ancak belirtmemiz gerekir ki bu kelime sadece, yaşı çok, yani yetişkin kadınlar için kullanılmaktadır.

hi-li: Kadın; olgunluk, fiziksel gelişmişlik, cazibe. *[11]

    Sümercede genel olarak kadın anlamına gelen başka kelimelerde vardır. Ancak ‘ hi-li ‘ sadece yetişkin kadınlar için kullanılıyor. Sümerlerde ‘ lo ’ yetişkin erkekler için kullanılırken, ‘ hi-li ’ yetişkin kadınları tanımlamak için kullanılıyordu. Bu kelime zamanla değişikliğe uğrayarak ve ‘lo’ kelimesinin karşıtı olarak ‘ li ’ ye dönüşmüş olmalıdır. Zaten günümüzde de aynı anlamla ‘ li ’ veya ‘le’ olarak Kürt ve Zaza dilinde kullanılmaktadır.

    Burada, ‘li’ kelimesi ile ve konumuzla bağlantılı başka kelimelerde vardır. Bunları da göz ardı etmeden belirtmemiz gerekiyor.

    Bunlardan birincisi ‘ li-li-ìs ’ kelimesidir ve önemlidir. ‘ li-li-ìs ’; Büyük orkestra davulu anlamına gelmektedir! Diğer bir kelime ise ‘ i-lu ’ dur. ‘ i- lu ’ da; ağıt, şarkı gibi anlamları barındırmaktadır.

li-li-ìs: Büyük davul, orkestra davulu. *[12]
i-lu: Ağlama, ağıt; şarkı. *[13]

    Yukarıdaki bilgilerden anlaşılacağı üzere ‘ Li ’ ve ‘ Lo ’ kelimeleri, Sümerlerden bu gününe kadar aynı anlamla, fakat bazı telaffuz farklılıklarıyla hâlâ yaşamakta ve kullanılmaktadır. TRT derlemelerinden ve Kürtçeden yola çıkarak düşündüğüm tezimi bilimsel kaynaklarla da doğrulamıştım. Ancak kelimenin başındaki ‘de’ hecesi düşündüğüm gibi bir zaman bildirici değildi. Gerçi günümüzde hem Kürtçede, hem Zazacada hem de Türkçede bu anlamla kullanılmakta. Ancak Sümerlerde ‘de’ nin anlamı, konuyla ve halk dansları ile daha alakalı bir anlama geliyordu.

    Sümerlerde ‘de’; küçük olanlar, gençler, çocuklar demekti. Kelimenin asıl telaffuzu ‘ di ’ dir. Diğer iki kelime gibi teleffuz değişikliğine uğrayarak ‘ de ’ halini almıştır.

di - di (-lá) : küçük olanlar, gençler, çocuklar (reduplicated form of tur) W. Farber, Mesopotamian Civilizations 2 (1989) 9 reads du13-du13-lá.

    Sümerlerde, çocuk ve küçük olanların ‘ di ’ demek olduğunu yazmıştım.’ i-lu ’ nun da; ağlama, ağıt, şarkı gibi anlamlara geldiğini belirtmiştim. Bu iki kelimeyi bir araya getirdiğimizde; ‘di i lu ‘ gibi bir telaffuz ortaya çıkmaktadır. Bu iki kelimeyle çocuk şarkıları gibi bir anlama ulaşabiliriz.

di : çocuk ,
i lu : Şarkı, ağıt
diilu : çocuk şarkıları, çocuk ağıtları…

    Yani ‘di –i lu ‘ kelimesi ‘ninni’ olarak değerlendirilebilir. Yaşayan Kürtçede de, anneler çocuklarına ninni söylerken sıkça ‘de le lo, de le lo’ diye terennüm etmektedir. Bunu belirtmemiz gerekmektedir.

Sonuç olarak ;

    Şimdiye kadar aktardığımız bilgilerden ve günümüzde hem Kürtçede hem de Zazacada ki güncel anlamından hareketle ‘ de li lo ’ kelimesinin ne kast ettiğini ve nasıl bir halk dansı olduğunu şöyle özetleyebiliriz;

    Kadınların, çocukların, gençlerin ve erkeklerin icra ettiği, sayı sınırlaması olmayan (bazı halk danslarında eşit sayı gerektirebilir, sayı kısıtlaması uygulanabilir, bazılarını sadece kadınlar, bazılarını ise sadece erkekler, bazılarını ise sadece gençler icra eder) çokça kişinin katıldığı, büyük bir orkestraya dönüşen ve Sümerlerden günümüze kadar ulaşan en eski halk danslarımızın genel adı ‘Delilo’ dur.

    Sümercede kelimenin telefuzu ‘ Dililu ’ dur. ‘ Delilo ’, günümüzde Halaylar içinde değerlendirilen bir alt formdur. Oysaki anladığımız kadarıyla ‘ Delilo ’, halay gibi bir üst türdür. Yani bir geleneksel dansın adının mutlaka ‘ Delilo ‘ olması gerekmemektedir. Kadınların, gençlerin, çocuk ve erkeklerin icra ettiği halk danslarının genel adı ‘ Delilo’ dur. Sayfamda konuyla alakalı insanların bu bilgileri değerlendirmesini dilerim.

    Son olarak ‘ Delilo ’ oyunun, hangi yörelerde hâlâ ‘Delilo’ adıyla yaşadığını belirtmek isterim. Bitlis, Diyarbakır (Delilo, Delibe), Dersim (Tunceli), Harput ( Elazığ) , Erzincan, Erzurum, Hakkâri, Kars, Malatya, Mardin, Muş, Siirt (Dellocan, Dilo teleffuzu ile kullanılmakta), Bingöl (Delile), Van (Dello) *[15]

Öz Türk Folklor Araştırmaları Dergisi, 1949-1980 yılları arasında 366 sayı boyunca aralıksız olarak yayın yapmış bir halk bilimi dergisidir. Türk halk kültürü ürünlerini derlemek ve folklor sahasında ciddi bilimsel çalışmaları bir yayında toplamak amacıyla oluşturulmuş olan bu dergi, Türkiye'nin en uzun süreli yayın yapan dergilerinden biridir. Bu araştırma; Türk Folklor Araştırmaları Dergisi'nde bulunan müzik yazılarının bibliyografik taramasından oluşmaktadır. Söz konusu müzik yazıları; makale, bildiri, haber, anı, derleme, söyleşi, değerlendirme ve eleştiri yazılardır. Çalışmanın amacı, Türk Folklor Araştırmaları Dergisi müzik yazılarının tamamını gözler önüne sermek ve bilimsel araştırmalara kaynak oluşturabilecek nitelikte müzik yazılarını, alan ve konularına göre tasnif ederek, bir çalışmada birleştirmektir. Sistematik bibliyografya yöntemini içeren bu araştırma, Türk Folklor Araştırmaları Dergisi'nin tüm sayılarının incelenmiş olması, dergide geçen bütün müzik yazılarının alan ve konu öncelikli tanzimini içermesi ve bu dergi hakkında yapılmış olan en geniş müzik bibliyografyası olması bakımından önem taşımaktadır. Abstract Turkish Folklore Research Magazine (Türk Folklor Araştırmaları Dergisi) is a folklore magazine which was continuously published for 366 issues between 1949 and 1980. This magazine which is set up to compile Turkish Folklore products and to publish serious studies in the field of folklore in one publication is one of the most long-lasting magazines in Turkey. This study is made up of the scan of compositions on music in Turkish Folklore Research Magazine bibliographically. These compositions are essays, bulletins, news, recollection, compilation, conversation, review and critics. The aim of this study is to display all the compositions published in Turkish Folklore Research Magazine and collect these compositions which can be a resource to scientific studies after classifying them according to field and subject. This study which includes systematic bibliography method, is important because of the inspection (study) of all the issues of Turkish Folklore Research Magazine, including all of the compositions classified according to field and subject priority and being the most comprehensive bibliography of this magazine.

There is a great amount of evidence that in Turkish culture the right-hand side is above-valued. One evidential example is found in The Book of Dede Korkut. In this work, Bayındır Kahn’s grandchild, Uruz, sits on the right side of his grandfather. However, this instance, which arises from the Vatican copy of the work and its textual repair, is contradictory to another scene in the book where the khan’s son sits opposite to his father. On the other hand, in Dresden copy, the khan’s son takes his seat opposite to his father in both scenes. Besides, both sons are depictured as lean-to a “bow.” In Turks, “bow” is considered to be the symbol of hegemony. This donnee indicates that the sons were heirs to the throne, and, therefore, had the right to carry a bow in diwan in Oghuzs.

Bu çalışma, insan yaşamındaki en önemli geçiş ritüellerinden birini oluşturan “ölüm” fenomenini esas almış ve sınırlı bir bölge seçilerek mevcut kitlesel kültür birikimini ortaya koymayı hedeflemiştir. Söz konusu çalışmada, Bolvadin-Büyükkarabağ’dan yapılmış derlemelere dayanarak, bölgeye ait ölümle ilgili uygulama ve inanışlar ortaya konmaya çalışılmıştır. İnceleme bölgesinden elde edilen bilgiler daha çok ölüm sonrası gerçekleştirilen uygulama ve inanışlara aittir. Yapılan çalışmada söz konusu bazı uygulamaların İslamiyet öncesi Şamanist gelenekle benzerlikler taşıdığı tespit edilmiştir. Aynı zamanda bu çalışmada,  bölgeye ait ölümle ilgili                                                          geleneksel uygulamaların Anadolu halk kültürüyle olan benzerliklerine de yeri geldikçe değinilmiştir.

Ahmet Şükrü Esen’e ait olan, oğlu Ali Esen Minkari tarafından Pertev Naili Boratav’a verilen ve Boratav’ın da inceleyerek tek tek numaralandırmış olduğu 27 el yazması defter bulunmaktadır. Bu defterlerden I ve IV numaralı olanları Boratav tarafından incelenmiş olup, diğerleri ise Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı’nda bulunmaktadır. Görünüşleri itibarıyla birer ‘defter’ olmakla birlikte; içerikleri göz önüne alındığında ‘cönk’ niteliği taşıdığı görülen bu el yazması eserlerde, Türk Halk Edebiyatı’nın, Anonim, Âşık ve Tekke Edebiyatı alanlarına ait pek çok metin (türkü, mâni, ağıt, koşma, semâi vd.) yer almaktadır. Bu çalışmada, sözü edilen bu defterlerde yer alan atasözü beddua, bilmece, deyim, dua, tekerleme ve fıkra gibi Anonim Halk Edebiyatı ürünleri günümüz harflerine aktarılmış ve aktarılan bu metinler, hem AŞE defterleri içinde hem de bazı kitaplarla karşılaştırılarak mukayeseli bir çalışma ortaya konmaya çalışılmıştır.

Öz
Çukurovalı Karacaoğlan, günümüz Türk insanının yaşadığı sorunların temelinde özel bir yere sahip olan " madde mana ahengi " eksikliği sorununu, insanı insan olarak görme, hayatı öteki dünyayı da unutmadan insanca yaşama ilkesi doğrultusunda yüzyıllar öncesinden çözen Türkmen aşiretleri arasından yetişmiştir. Başka bir deyişle o, " madde mana ahengi " üzerine kurduğu dünya görüşü ile sanat anlayışını içinde yetiştiği konargöçer Türkmen aşiretlerine borçludur. Anadolu Türklerinin şiirlerinde bir insan olarak kendini bulduğu için vazgeçemediği Karacaoğlan, doğa ve insan odaklı şiirlerinde hayatı meşru yollardan doya doya yaşanması gereken bir hakikat olarak takdim etmiştir. Şiirlerini büyük oranda bu düşünce üzerine kuran Karacaoğlan, Anadolu Türklüğünü oluşturan diğer " basit " insanlar gibi, ölümü ve ölümden sonraki hayatı da ihmal etmemiş, öldükten sonra bir kabre konulmayı ve Hakk'ın didarını görmeyi arzulamıştır. Onun bu özelliği, bize göre, Anadolu Türklerinin ondan neden vazgeçemediği sorusuna verilmesi gereken cevaplar içinde mutlaka yer almalıdır.
Abstract
Karacaoglan from Cukurova was raised among Turkmen tribes who solved the problem of lack of " material and meaning harmony " , which is one of the fundamental problems experienced by today's Turkish people. They solved this problem hundreds of years ago by viewing people as humanbeings and by achieving humane living without forgetting the afterlife. In other words, he owes his worldview of " material and meaning harmony " and his sense of art to nomadic Turkmen tribes. Karacaoglan, whom Anatolian Turks find themselves as humanbeings in his poetry, presents life as a reality to be experienced fully and righteously in his nature and people-oriented poems. Karacaoglan, who substantially built his poetry on this idea, did not neglect death and afterlife like other " simple " people of Anatolian Turks. He desired to be entombed and see the face of God. This aspect of his poetry might be considered as one of the most important reasons of his long-lasting influence on Anatolian Turks.

18. ve 19. yüzyıl boyunca önce başkent İstanbul’da, sonrasında ise Anadolu ve Rumeli’de görülen duvar resimleri, Osmanlı resim sanatının yaygın türü olan resimli el yazmalarından farklı olarak konu, üslup ve ikonografileriyle birçok yapıda yerini alır. Çoğunlukla sarayın önderlik ettiği konu repertuarı, Barok ve Rokoko bezemeler arasına yerleştirilirken, kimi zaman da oldukça sade çerçevelerin içinde görülür. 18.yüzyılın başlarından itibaren yapıların duvarlarına resmedilen hacimli çiçek ve meyve tasvirleri zamanla bezeme unsuru olmaktan çıkıp, resim anlayışına yönelik ilkeleri içinde barındırarak farklılaşmış ve kısa sürede imparatorluğun tüm topraklarına yayılmıştır. Bu dönemde manzara, natürmort ve dini tasvirlerin yanı sıra modern araç-gereç ve günlük yaşam eşyalarının da duvar resimlerinde betimlendiği görülür. Osmanlıların değişen dünyasının ve modern yaşama duydukları ilginin bir yansıması olan söz konusu tasvirler bu çalışmanın ilgi alanını oluşturmaktadır.

Estergon Kal'ası bre dilber aman su başı durak aman Kemirir gönlümü bre dilber aman bir sinsi firak Gönül yar peşinde bre dilber aman yar ondan ırak aman Akma Tuna akma bre şahin aman ben bir dertliyim Yar peşinde aman da gezer koşar yandım kara bahtlıyım O! The Castle of Estergon, o my lady, the springhead is where we stop aman Haunts my heart, o my lady, an insidious separation aman The heart is after the beloved, o my lady, the beloved is far from it, though, aman Flow not, O the waters of Danube, o my hawk,

This essay explores different intonations of the episode of the Female Shaman Eagle that is found in European versions of the Bear’s Son tale. It will be shown that a retelling of this episode can be detected in other myths and legends. It has left traces in the myth of Prometheus as summarized in Hesiod, as well as more explicitly in the legends surrounding the Caucasian hero Amirani. Further to the east the episode surfaces in tales recorded among the Tuvan people while evidence for the entrenchment of the episode along with its mythical ramifications in imagery can be identified in Iran. In the pages that follow we discover that the eastern reach of variants of the Bear’s Son tale takes us into Turkey, the Caucasus, south into Iran and even further to the east into the westernmost steppes of Mongolia. In all these geographic locations it is the figure of the Female Shaman Eagle that is highlighted and acquires mythic proportions, not just in narrative form but also as a highly esteemed bird of prey, celebrated in dance and expressed in striking visual imagery. In these materials the eagle in question is regularly identified as a Golden Eagle (Aquila chrysaetos). In addition, these are zones in which there have been strong traditions of raising and training Golden Eagles as hunting companions.

Öz: Halk bilimi inceleme konularından biri de dindir. Halk bilimi çalışmalarının başlangıç dönemi olan on dokuzuncu yüzyılda din, asıl olarak, ilahiyat ve antropoloji/sosyoloji disiplinlerinin konusuydu. İlahiyat alanında çalışan bilim insanları için din incelemelerinin çerçevesi yazılı gelenek ve kurumsal yapılarla sınırlıydı. Antropoloji ise sözlü geleneğe sahip ve ilkel olarak nitelendirilen toplulukların dinsel geleneklerini incelemekteydi. Halk bilimi, bu iki disiplinin ilgi odağının dışında kalan insanların inançlarını inceleme konusu edinmişti. Bu çalışmalar, çoğunlukla, yazılı ve kurumsal dinsel geleneğin içerisinde yer edinen arkaik inançları tespit etmeyi amaçlamaktaydı. Bunun en önemli kısmını da halk inançları oluşturmuştur. Yirminci yüzyılın başında Alman rahip Paul Drews, kilisenin dinsel öğretisi ile, halkın dinsel yaşantısı arasındaki farkı vurgulayan bir kavram olarak halk dini kavramını önermiştir. Don Yoder'in 1970'li yıllardaki halk dini analizi ve tanımlama çabası önemli dönüm noktalarından birisini oluşturmuştur. Yoder'in halk dini ile ilgili önerileri konuyla ilgili tartışmaları sona erdirmemiştir. Bu tartışmalara ciddi bir katkı 1990'lı yılların başında Leonard Norman Primiano tarafından yapıldı. Leonard Norman Primiano, halk dini kavramının hem semantik olarak yetersiz olduğunu hem de konunun incelenmesinin yöntemsel yenilikleri gerekli kıldığını iddia etmiştir. Bu kapsamda halk dini kavramının yerine, anlam içeriği yargı yüklü olmayan ve yöntemsel ve kuramsal yenilikler sunduğunu iddia ettiği verneküler kavramını önermiştir. Bu incelemede halk dini kavramının geçirdiği anlam değişmeleri incelenecektir. Abstract: Popular Religion is one of the subjects of folklore studies. During the nineteenth century that was the beginning of folkloristic studies, popular religion was mainly the subject of the disciplines of theology and 

BAR Bar1. müz. Doğu ve Kuzeydoğu Anadolu'da Erzurum başta olmak üzere, Gümüşhane, Bayburt, Erzincan, Kars, Tunceli, Bingöl, Muş, Ağrı, Artvin (Lazların yaşadığı sahil kesimi hariç) ve Van illerini içine alan bir bölgede kendine özgü ezgiler eşliğinde toplu ve sıra halinde oynanan halk danslarına verilen isim. Barlar aynı horonlar gibi en az beş kişi ile oynanır. Elinde mendil, başı çeken oyuncuya Barbaşı/Başçeken, ikinciye Koltuk/ Koltukayı sonuncu ise Pöççük/Poççuyh olarak adlandırılır. Genellikle açık havada ve davul zurna eşliğinde oynanmaktaysa da kadınların sadece türkü eşliğinde oynadığı barlarda bulunmaktadır. Erzurum ve civarında bar geleneksel oyunu geleneksel kıyafetler ve davul zurna eşliğinde oynanılır.

Kültür, tarihsel ve toplumsal gelişme süreci içinde yaratılan her türlü değerlerle bunları kullanmada,sonraki kuşaklara iletmede kullanılan, insanın doğal ve toplumsal çevresine egemenliğinin ölçüsünü gösteren araçların tümüdür. Bu bağlamda kültür çeşitli iletişim araçlarıyla aktarılır. Sembol veya simge ansiklopedi ve sözlüklerde, duyu organlarıyla anlaşılması imkânsız herhangi bir şeyi (doğal bir ilişki yoluyla) hatırlatan veya belirten her türlü somut şey yahut işaret; kendi dışında bir nesne, ilişki, değer veya önermenin yerini tutan im veya işaret; daha soyut bir şeyi anlatmaya yarayan daha somut şey ya da evrensel yasa, ilke, bilgi ve fikirleri açıklayan işaretler şeklinde tanımlanmaktadır. Eurovision Şarkı Yarışması medya iletişim aracıyla ülkelerin kendi kültürel unsurlarını aktarmaya fırsat sunan bir platformdur. Bu amaçla Eurovision Şarkı Yarışması'nın tarihsel süreci incelendiğinde bu imkânı değerlendiren ülkelerin sayısının fazla olduğu görülmektedir. Özellikle ev sahipliği yapan ülkeler programın akışında bu imkânı çok çeşitli şekillerde sunarak ülkelerinin hem kültürel unsurlarını aktarmayı amaçlamış hem de bu yarışmayı araç olarak kullanarak kültür turizmini ve ekonomisini canlandırmayı sağlamıştır. Bu çalışmada öncelikle kültür, sembol kavramlarının tanımı yapılarak açıklanmıştır. Medya ve kültür bağlamında Eurovision Şarkı Yarışması farklı bir bakış açısıyla incelenerek tarihi süreç içerisinde yer alan ülkelerin kültürel sembol ile içerdikleri çağırışım ve anlamlarıyla ifade edilmiştir. Ayrıca Türkiye'nin Eurovision Şarkı Yarışması'na katılım sürecinden günümüze kadar her dönemi incelenmiş, çeşitli sınıflandırmalarla değerlendirilmiştir. Çalışmanın sonunda Eurovision Şarkı Yarışması'nın her toplumda kültürel miras hazinesinin aktarımını nasıl gerçekleştirdiğine ve kültür turizm, kültür ekonomisi ve endüstrisini nasıl etkilediği açıklanmıştır.

Since the first day of human existence, the main goal is to survive. In the earliest times, associating oneself with the holiest and receiving the support of divine power was accepted as the only way to achieve this main purpose. In this context, various thoughts and beliefs have been created that serve the purpose of the existence and survival of the human and the society to which he belongs. The perception and acceptance of God and the other from the creation narratives has pushed the individual and society to create a system of thought and belief that is fed by the concept of duality, such as sacred and unholy, me or not, friend and foe, chaos and cosmos. In this thought and belief system, holiness is associated with the ordinary situations that the individual lives in himself and as a part of the society, an orderly life, the state of being KONGRE K TABI 214 www.scienceazerbaijan.org/dede-korkut

Toplumsal cinsiyet, kadın ve erkeğin toplumdakini yerini, toplumsal haklarını, toplumda temsil haklarını ve bu gibi birçok hak ve özgürlüklerini belirlemekle ekonomik iş bölümünde de cinsiyet ayrımına dayanmayan eşitlikçi bir yaklaşım içerir. Modern toplumlarda olduğu gibi ilkel toplumlarda da bu eşitlikçi yaklaşımın örneklerine denk gelmekteyiz. Hekimlik mesleğinde de kadın ve erkek arasında eski çağlardan bu güne kadar gelen bir iş bölümü, sağaltım paylaşımı olduğunu görmekteyiz. İlk sağaltıcı şamandan bugünkü ebeye kadar, kadın olgusunun hekimlik folkloru içinde yer aldığını görmek mümkündür. Ayrıca kadının sağaltmadaki yönünün ve tekniklerinin zaman zaman erkek sağaltıcılardan ayrıldığını, yalnızca kadınlar tarafından gerçekleştirilebilen sağaltımlar olduğu da tespit edilmiştir. Bu bildiride şamandan ebeye halk hekimliği içinde kadın olgusu, kadın sağaltıcıların erkek sağaltıcılardan farkları ve benzerlikleri, kadın sağaltıcıların özellik ve yeteneklerini incelemiştir. Bu şekilde Türklerdeki kadın sağaltıcıların tarihî gelişimi ve günümüzdeki durumlarıyla ilgili tespit ve değerlendirmeler yapılmıştır. 1 Balıkesir Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü Tezli Yüksek Lisans öğrencisi.

Ottoman Literature before the Nineteenth Century: Main Literary Trends and Tendencies The aim of this study is to draw a historical outline of Ottoman literature from a holistic perspective. The outline attempts to determine the main trends and tendencies that were observed until the nineteenth century and it draws attention to the literary connections that took form. In this context, it presents a critical evaluation by drawing attention to the benefit of looking at the classifications proposed so far in the history of Ottoman literature from a different perspective than usual. The article, employing a method that follows the general-to-specific order, primarily focuses on the most comprehensive issue, the classification styles of Ottoman literature, and proposes a new classification style. It argues that there exist essentially two categories, namely high culture literature (or Divan literature) and folk literature, and that instead of creating a third category such as mystical (sufi) literature, it might be more appropriate to divide folk literature into two as mystical and non-mystical. It, then, underlines the division of Ottoman literature into historical periods and draws attention to the ambiguity of the nomenclature "classical". It suggests that more lucid distinctions such as pre-classical, classical and post-classical could eliminate this ambiguity, and reminds that the long "post-classical" period that covers the years roughly between 1600 and 1850 should also be divided into sub-periods. The following section, which examines the characteristics of Ottoman literature, focuses on the broader cultural circle and linguistic features. It