Orhan Pamuk

La narrativa globale: scrivere nel mondo del XXI secolo.

La narrativa globale è lo specchio e la lampada dell'epoca globale. Quando la globalizzazione è entrata nel vocabolario comune negli anni '80, una nozione di narrativa globale è a sua volta passata, e scrittori come Ishiguro hanno potuto confidentemente proclamare nel 1987 che stavano "lavorando sullo scrivere un tipo di narrativa epica globale" e supporre che "molte persone stessero lavorando per scrivere lo stesso tipo di narrativa". La narrativa globale non è stata e non è tuttora sempre desiderata, e questa 1 dicitura non è stata inserita negli studi di letteratura contemporanea fino all'ultimo decennio. Il libro di Adam Kirsch del 2016 , pubblicato dalla Colombia global reports, è il 2 primo tentativo di introdurre la narrativa globale come una categoria legittima e paradigmatica dello scrivere nel mondo del XXI secolo. La legittimità della letteratura globale è stata contestata attraverso l'Atlantico, tanto che Kirsch scrive "la letteratura mondiale e le sue insoddisfazioni" come primo capitolo della sua difesa. I detrattori criticano la letteratura del mondo per la sua estetica e per il fronte politico, denigrandola come annacquata e sradicata, afflitta da problemi semiotici come "l'intraducibilità" e da mancanze stilistiche unite a complicità politiche ed 3 economiche. Una comune accusa è che questo genere evita particolarità difficili per massimizzare la leggibilità attraverso una lingua e una rappresentazione semplificata, creando per stranieri una merce omogenea in un mondo capitalistico, e quindi facendo prevalere la mediocrità con effetti di un instupidimento, prevenendo un incontro genuino tra le differenze e le sfide derivate. Tim Parks, per esempio, disprezza la crescita della narrativa globale praticata da Ishiguro e altri, e si sente nostalgico per scrittori come Jane Austen che scrivevano "di un disordine cultura-specifico e con virtuosità linguistica", non argomenti semplificati o "il dispositivo di fantasia sopravvalutato di Rushdie o Pamuk". 4

Bu kitabın basım, yayım ve satış hakları Bülent Ecevit Üniversitesi'ne aittir. Bütün hakları saklıdır. Kitabın tümü ya da bölümü/bölümleri Bülent Ecevit Üniversitesi'nin yazılı izni olmadan elektronik, optik, mekanik ya da diğer yollarla basılamaz, çoğaltılamaz ve dağıtılamaz.

İlk okuduğum Pamuk kitabı Kara Kitap'tı. Şaşırarak ve severek okuduğum bu kitap beni çok umutlandırmıştı. Birey ve kişiliği öne çıkaran bir kitap, kolektif bir toplumdan gelen ve işi sanat, özellikle de görsel sanat olan biri için önemli bir unsurdur. Özgür düşünebilen bir birey olmak bir sanatçı için en önemli unsurlardan biridir kanımca. Bu gün Türkiye'de birey olmak artık eskisi kadar suç olmasa da, hala daha lüks bir şey.

The glorious, classical legacy of Greece is universally revered. But this legacy has come at a price. How will Greece ever move beyond its ties with the past? Is there such a thing as modern Greece? This book is the first to present an alternative cultural history of Greece. Beginning with the growth of Greece as a nation-state through to the present, it shows how modern Greece has long been undervalued and neglected. From the compositional process of the first National Poet to the first feminist text, the first sustained Marxist treatise of Greek society to the Athens subway system, this groundbreaking book brings together a fascinating mix of literary texts, maps and aspects of material culture to uncover the identity of modern Greece. In considering these rich cultural landmarks, Calotychos argues that a new relationship with the past must be forged if Greek literature, culture and society are to be truly part of the present and meet the challenges of modernity.

The Red-Haired Woman (2016) by Orhan Pamuk mirrors the east-west dichotomy by father-son relationship. The author integrates the narratives of King Oedipus and Rostam and Sohrab in the nucleus of the text and the protagonist's experiences; thereby, he not only brings a dual approach to the question of becoming an individual but manifests the inevitability of fate via myths turning into reality. Pamuk's literary modus operandi in the novel lets coincidence find a palpable meaning and become the repetition of past incidents. Carl Gustav Jung's concepts of collective unconscious and archetype, in this respect, shed considerable light on the ways in which Pamuk's characters are led by some collectively shared entities. According to Jung, every individual possesses some reflexes, tendencies and instincts shared by all humanity and stored in the very depth of human mind. Jung argues that collective unconscious, being of primitive and universal quality, appears in dreams and myths and latently influences the way man thinks and behaves. Cem Çelik, the protagonist of The Red-Haired Woman, acts so as to exhibit this holistic influence particularly in terms of father-son relationship; to a great extent, his experiences are presented as recurrences of historical/mythical situations and occurrences that have been repeated throughout human history with cultural changes and manifested in myths. Hence, this paper aims to elucidate Pamuk's use of myths and discourses of patricide/filicide in The Red-Haired Woman through Jungian perspective.

Chapter 14: Postmodern cities. 5,000 words. This chapter discusses the two principal strands of the postmodern city novel: texts in which the city is presented as a verbal labyrinth,
simulacrum, or technoscape (e. g. the fiction of Auster, Borges, Calvino, Murakami, Pamuk), and texts that depict the city as conceived in postmodern urbanist discourse: the city defined by branded spaces – consumerist simulacra of properly historical urban spaces – existing amidst dilapidated interstitial spaces (e.g., Martin Amis, Bret Easton Ellis, Chuck Palahniuk, José Saramago, Iain Sinclair, but including novels of any comparable city wherever sited), and the entwining of the two strands as the city and the lives it sustains work out their entropic trajectories, primarily absent the sort of crisis that qualifies the fictional city as properly dystopian. The presentation of the subject locates the literature in relation to poststructuralist thought or theories of postmodern urban and social theory by citing relevant theorists. It identifies, as appropriate, the presence and force of redemptive energies in the literature, and highlights the engagements with, and critiques of the history and enabling ideologies of postwar urban (re)development to the extent that they present themselves in the content and the form of the texts discussed.

The article dwells on the theme of journey towards spiritual healing by
comparing the works of Naguib Mahfouz and Orhan Pamuk. Mahfouz’s allegorical short story is based on the protagonist’s search for a remedy for his incurable disease. In fact, the unknown disease, which modern medicine fails to cure, is a metaphor representing the erosion of spiritual values and corruption in the Egyptian social strata in the twentieth century.
Likewise, in Pamuk’s novel, the protagonist’s father takes his young son to a Sheikh to cure him of his fear of Istanbul’s stray dogs. The Sheikh’s prayer helps him to forget his fear not to be revived until adulthood. It is seen that both protagonists’ spiritual ailment stems from a metaphorical “communal disease,” and both try to heal their wounds through non-scientific ways. The article handles the parallels and differences between the two cultures’ approach to the issue of spiritual healing.

Bu çalışmada Orhan Pamuk’un Sessiz Ev romanında da yansıtılan ve dersin, dönem boyunca temelinin üzerine kurulu olduğu Doğu- Batı çatışmasının Türk toplumu ve bireyler üzerindeki etkisi, roman karakterleri üzerinde incelenecek, tartışılacak meselenin tespitinden sonra ödevin “olası başlıkları” üzerinde açıklamalarda bulunulacak, son olarak ise bu ana değin yapılmış kaynak taramasına yer verilecektir.

This dissertation entitled “Traversing the Extremes through the Miniature: Art in Orhan Pamuk’s My Name Is Red” probes into the portrayal of miniature art and the blissful effect of art as such in the Turkish lives. Art forms the very material with which the work is made of. This dissertation consists of four sections, the second and third being the core chapters. The introductory section traces down the history and development of Turkish literature to Orhan Pamuk and then elaborates on his style and his works with particular reference to My Name Is Red.  Core one delves into the evolution of miniature art and its portrayal in My Name Is Red. The book is built up on the foundations of miniaturist tradition that is inextricably interwoven into its soul where the story of the miniature art becomes the story of the miniaturists. Pamuk have given in tremendous effort to minutely portray the art as if he witnessed the miniaturists at work first hand in the era. The chapter elaborates on the budding and blooming of the art and how meticulously Pamuk imbibes the history and tradition of the art to form a potent soul that gives texture to the book.
Core two examines the effect the book renders to the reader in all its totality where mere art becomes a transcendental element that is capable of relieving the soul and transcending man and his perspectives. Art becomes the breath and beat of transcendental spirituality in the book; a mode to see the divine vision and to revel in the divine concept of beauty and perfection. Eyes become mere adornments for the face when the miniaturists wilfully surrender the gift of sight for the power of insight and the perfection attained from blindness. Miniaturist concept of oneness with the divine power, the merging of the mortal with the immortal becomes possible through devotion and selfless dedication to art. The deep connection that art shares with man is elucidated with references from the book.

ORHAN PAMUK’UN ROMANLARINDA ERKEĞİN İKTİDARI 

Postmodernist Türk romanının en önemli temsilcilerinden biri olan Orhan Pamuk’un romanlarında erkeğin iktidarı daha önce hiçbir çalışmada bütünlüklü bir şekilde ele alınmamıştır. Pamuk’un romanlarındaki kadın karakterler ve kadının nasıl temsil edildiği meselesi, iki tezde ve birçok makalede inceleme konusu yapılmasına rağmen bu süreçte erkek karakterler ve onların kadınlar üzerindeki hegemonyası göz ardı edilmiştir. Edebiyat araştırmalarında tespit edilen bu eksikliği kapatmak “Orhan Pamuk’un Romanlarında Erkeğin İktidarı” başlıklı bu tezin temel amacıdır. Çalışmanın daha bütünlüklü bir şekilde yürütülmesi ve yapılan değerlendirmelerin daha objektif sonuçlar verebilmesi adına Orhan Pamuk’un bütün romanları  (Cevdet Bey ve Oğulları, Sessiz Ev, Beyaz Kale, Kara Kitap, Yeni Hayat, Benim Adım Kırmız, Kar ve Masumiyet Müzesi) bu incelemeye dâhil edilmiştir. Tezin “Kuramsal Arka Plan” başlıklı birinci bölümünde “erkeklik” ve “hegemonik erkeklik” tartışmalarının daha iyi anlaşılmasına yardımcı olmak adına toplumsal cinsiyet kuramının ne olduğu ve kuramın dünyadaki ve Türkiye’deki gelişimi ele alınmıştır. “Orhan Pamuk’un Romanlarında Erkek Olmak” adlı ikinci bölümde ise edebiyat araştırmalarında arka plana atılan erkek karakterler ana odak olarak alınmış; erkek kimliğinin ve iktidarının oluşumunda, gelişiminde ve aktarılmasında, geleneksel toplum ve aile yapısının etkisi, kamusal alandaki pratikler ve bu süreçte iki cinsiyetin birbiriyle olan etkileşiminin rolü üzerinde durulmuştur. Ayrıca erkekliğin ve erkek iktidarının inşa sürecinde kadın karakterlerin metin içerisinde nasıl konumlandırıldığına ve hegemonik erkeklik ilişkileri çerçevesinde sözü edilen romanlarda üstlendiği rollere de değinilmiştir. Tüm bu incelemelerin sonucunda ise Orhan Pamuk’un Türk romanına getirdiği farklı bakış açısına rağmen erkek kimliğinin ve iktidarının inşası sürecinde hâlâ geleneksel roman anlayışını sürdürdüğü tespit edilmiştir. 

Anahtar Kelimeler: Orhan Pamuk, toplumsal cinsiyet, erkeklik, hegemonik erkeklik, iktidar 

  ABSTRACT 
  POWER OF MEN IN THE NOVELS OF ORHAN PAMUK         

Power of men in the novels of one of the most important representative of postmodernist Turkish novels, Orhan Pamuk has never been entirely addressed in any study before. However much the female characters and the way of depicting the female characters in the novels of Orhan Pamuk have been the subject of two theses and many articles, the masculine characters and the hegemony of these characters on the women have always been ignored. Thus, the main objective of this thesis, “Power of Men” is to fill this gap in literature studies. For the purpose of ensuring that this study is more encompassing and that it reaches more objective results, all novels of Orhan Pamuk (Mr. Cevdet and His Sons, the Silent House, the Black Book, New Life, My Name is Red, Snow and the Museum of Innocence) have been included in this study. Within the scope of the first chapter of the thesis “Theoretical Background”, the gender theory has been described and the development of this theory in the world and in Turkey has been addressed so as to ensure better understanding of discussions on “masculinity” and “hegemonic masculinity”. The main focus of the second chapter “Being a Man in the Novels of Orhan Pamuk”, is the male characters who have been ignored in the literature studies. In this chapter, the impact of traditional society and the family structure on the formation, development and transfer of the masculine identity and power; the practices in public area and the role of interaction between two genders in this process have been discussed. In addition, it has also been touched upon the positioning of the female characters in the development process of the masculine power in the novels and the roles of the female characters in the novels observed with regard to the hegemonic masculinity relations. As a result of all these observation it has been determined that Orhan Pamuk, despite introducing a different perspective to the Turkish novels, still follows the traditional way of writing about the development process of masculine identity and masculine power. 

Key words: Orhan Pamuk, gender, masculinity, hegemonic masculinity, power

In this paper, the regime of memory produced in The Museum of Innocence, a museum created and curated by the author Orhan Pamuk is discussed. The museum was opened in 2012 in Istanbul and it was based on Pamuk’s novel of the same title published in 2008. The intertextual novel-museum and the museum-novel blur the distinctions between fiction and reality, as well as the distinctions between individual and social memories and focus on everyday life and personal objects rather than the “monumental” national history. The regime of memory produced in this museum is discussed in this paper in relation with the process of modernization in Turkey. The understanding of time, space, reality and individual prevailing in the museum are evaluated in order to understand whether the museum produces a creative remembering that problematized the process of remembering or a regime of remembering that is based on absolutizing the past.

This chapter discusses the genesis of the ‘Ottoman Myth’ in Turkish literature, focusing on a broad variety of retrospective narratives that are tied together by (post-)imperial melancholy. As a defining feature of the Ottoman Myth, melancholy results from the experience of losing a political, cultural, and symbolic order that is retrospectively and literarily remembered or imagined as Ottoman lifeworlds. ‘Empire’, or what is evoked as such, functions as a prism through which authors outline what is perceived as the ills of today, such as modernity, westernisation or nationalism. Melancholy is intrinsically connected to literary discussions about Turkish identity between East and West and links to broader questions about modernisation and progress. Through the analysis of literary texts written by Ahmet Midhat, Recaizade Mahmut Ekrem, Peyami Safa, Halide Edib Adıvar, Ahmet Hamdi Tanpınar, Orhan Pamuk, Elif Shafak, and Sema Kaygusuz this chapter explores how the Ottoman Myth has evolved throughout the history of late Ottoman and (post)modern Turkish literature.

This study explores the Turkish modernization through stream of consciousness in the works of Ahmet Hamdi Tanpınar, Oğuz Atay and Orhan Pamuk. The first instance, reflected by Tanpınar's A Mind at Peace, presents a collective and historical projection of national identity. On the basis of synthesis, Tanpınar's collective consciousness suggests a civilization resolution, an alliance in lieu of clash of civilizations". The second instance, presented by Atay's The Disconnected, illustrates the inner paradox of an intellectual and his struggle between the Eastern and Western world of values. Thus The Disconnected, through characters' consciousness, vocalizes the mental flux and reflux of those living in a social purgatory. Finally, in the instance of The Silent House, Orhan Pamuk draws a mental manifestation of an abyss between the East and the West. For Pamuk, this gap can only be filled up through an intellectual transformation. Stream of consciousness, as the manifestation of human mind, sets a common ground for all the above-mentioned novels.

TR: Bu çalışmamda ilk olarak edebiyatımızda 1970 ve sonrasında etkili olan postmodernizmi tanıtmaya çalışacağım. İkinci bölümde Orhan Pamuk’un postmodern romancılığı hususunda değerlendirmeler yapacağım. Üçüncü bölümde Kafamda Bir Tuhaflık’ın içindeki postmodern algıları söylemeye gayret edeceğim.
ENG: Firstly, I will try to introduce 1970 and later to postmodernism which was effected at our literature. I will do some considerations at second section about Orhan Pamuk’s postmodernism novel. At third section, I will try to tell some postmodern thinks in Kafamda Bir Tuhaflık.

Orhan Pamuk is a controversial writer whose works have often caused controversy at both home and abroad. While Pamuk's brilliance as a writer has been contested by few, if any critics, his status as an enfant terrible of Turkish Literature is due to his ability to force the custodians of Turkey's secular institutions to question if the identity crises the modern day republic is experiencing, is not due to the rigorous censorship of Turkey's forgotten and forbidden Ottoman past? Pamuk's novels, especially My Name is Red and The Black Book, explore the theme of subaltern identities and how certain identities while buried beneath the grand narrative of the secular Turkish Republic, reinforce their presence through various means. Writers such as Pamuk, with their fingers on the pulse of Turkey's identity crises, explore through the means of fiction, how certain identities, especially those related to Turkey's Ottoman past and its esoteric Sufi traditions have continued to haunt the modern day Republic. This article explores Pamuk's attempts to unearth Turkey's forbidden past with the help of certain "silenced" narratives that I refer to as "subaltern narratives" in this paper.

BENİM ADIM KIRMIZI - MON NOM EST ROUGE
RENCONTRE DES ORFEVRES:
ECRIVAIN – TRADUCTEUR – LECTEUR
La technique raffinée et la description narrativisée auxquelles recourt Orhan Pamuk dans la confection de son roman Mon nom est Rouge, rappellent la technique utilisée par les orfèvres, les ciseleurs et les miniaturistes du XVIe siècle. Son roman peut, en effet, être considéré comme un roman de la peinture et de la miniature car l'auteur y allie parfaitement et habilement la description et la narration en présentant au lecteur un répertoire bien riche des œuvres d'art que furent les miniatures au XVIe siècle. D'autres facettes de ce roman (sociologique, historique, policier ...) qui prêtent à en faire une lecture plurielle, font l'objet d'étude de Mme İnal et de M. Kaya. Orhan Pamuk se retrouve, par ailleurs, classifié parmi de rares écrivains Turcs « exotique-ekphrastique » par ses riches descriptions narrativisées.
Mots-clés: Orhan Pamuk, Mon nom est Rouge, roman polyphonique, lecture plurielle, narration multiple, miniature, art pictural oriental et occidental, ekphrasis, roman historique, roman sociologique, roman policier, roman d'amour.


BENİM ADIM KIRMIZI – MY NAME IS RED
MEETING OF EXPERTS:
WRITER – TRANSLATOR – READER
In structuring his novel, My Name is Red , Orhan Pamuk uses a refined technique and narrativised description that bring to mind a technique that goldsmiths, engravers and  miniaturists used in the 16th century. His novel could be considered as a novel on painting and miniatures because the author perfectly and skillfully combines description and narration to present the reader a rich repertoire of works of art that were miniatures in the 16th century. Mrs. Inal and Mr. Kaya also studied other facets of this novel (sociological, historical, detective…) that provide possibilities for multilevel reading. Moreover, the rich narrativised descriptions, place Orhan Pamuk  among the  rare, “exotic-ekphrastic” Turkish writers.
Key Words: Orhan Pamuk, My Name is Red, polyphonic novel, multileveled reading, multiple narration, miniatures, pictorial oriental  and occidental art, ekphrasis, historical novel, sociological novel, detective novel, romance novel.

Modernleşme ve aydınlanma Türk modern edebiyatında pek çok eserin alt metninde temel tartışmayı oluşturmaktadır. Türk edebiyatında günümüzün en çok okunan ve incelenen yazarlarından biri olan Orhan Pamuk'un eserleri de, gelenek-modernlik tartışması çerçevesinde okunmaya elverişlidir. Bu makalede de Orhan Pamuk'un 1983 yılında yayınlanan Sessiz Ev adlı romanına modernleşme ve Türk modernleşmesinin nasıl yansıdığı incelenecektir.

Dans une petite parabole intitulée « Entrée interdite » et extraite de son recueil d'essais D'Autres Couleurs, Pamuk oppose « les gens de l'intérieur », autorisés à entrer, parvenus à être euxmêmes par l'existence même de cette séparation frontière, et « les gens de l'extérieur », qui n'ont à l'origine aucune intention d'entrer, mais qui vont bientôt être submergés, en raison de la seule présence du panneau d'interdiction, du « douloureux sentiment d'être exclu » 1 . Ce court récit, réécriture probable du récit de Kafka « Devant la Loi » 2 , tient lieu de métaphore d'une situation politique autant que littéraire. Pamuk formule explicitement ce sentiment dans son discours de réception du prix Nobel : Quant à ma place dans l'univers, mon sentiment était que de toute façon, j'étais à l'écart, et bien loin de tout centre, que ce soit dans la vie ou dans la littérature. Au centre du monde existait une vie plus riche et plus passionnante que celle que nous vivions, et moi j'en étais exclu, à l'instar de tous mes compatriotes. Aujourd'hui, je pense que je partageais ce sentiment avec la presque totalité du monde. De la même façon, il y avait une littérature mondiale, dont le centre se trouvait très loin de moi. Mais ce à quoi je pensais, était non pas la littérature mondiale mais la littérature occidentale. Et nous les Turcs en étions bien sûr exclus aussi, comme le confirmait la bibliothèque de mon père. 3

Orhan Pamuk'un 2003 yılında yayımlanan İstanbul: Hatıralar ve Şehir adlı kitabı, İstanbul'un biyografisiyle yazarın otobiyografisinin iç içe geçerek anlatıldığı bir anı kitabıdır. Doğduğu günden 22 yaşına kadar ki anıları, düşünceleri ve çevresindikler üzerinden kendi hayat hikayesini anlatması bakımından otobiyografi, İstanbul'un tarihi olaylarını, insanlarını, sokaklarını ve en önemlisi İstanbul'da hayatı hüzün temasıyla özdeşleştirerek anlatmasıyla da biyografi özeliği taşıdığını söyleyebiliriz. Orhan Pamuk'un doğduğu günden itibaren İstanbul'un tarihiyle beraber ilerleyen akış, gazete haberleri, afişler ve fotoğraflarla destekleniyor. Doğduğu evle başlayan anlatı İstanbul sokaklarında son buluyor. "Bu kitapta anlatının merkezi Pamuk olduğu için, en başta kendi çocukluğunu anlatırken, İstanbul'u da kendi gözünden, içten dışa doğru, anne-baba-ağabey-ev-sokak-mahalle sırasıyla, oturduğu yer olan Nişantaşı'ndan anlatmaya başlar. Sanki önce İstanbul'u anlatacak "ben"i tanırız. Ama aslında İstanbul ve "ben"in resmi birlikte oluşur." 1 Yazarın hafızası, şehrin geçmişinde gezinirken aynı zaman da İstanbul'u dışarıdan bakan gözlerden de görürüz. Hatıralar üzerine kurulu bu kitabı, öncelikle hafıza kavramı açısından incelemek şehirle birleştiği noktaları, kendi kimliğini şehir üzerine nasıl kurduğunu anlamak açısından yardımcı olacaktır. Halbwaches'ın kolektif hafızaya dikkat çekmesinin ana tanımı olan, "Hatırlamak için ötekilere ihtiyacımız vardır."görüşünü şöyle açar; "bireyin hafızası öznel gelişen bir süreç olmaktan ziyade toplumun içinde ve ona bağlı olarak gelişen bir olgudur. 1 Nüket Esen, Modern Türk Edebiyatı Üzerine Okumalar (İstanbul: İletişim,2006),225.

Orhan Pamuk'un 2014 yılında çıkan ve bir bozacının hikayesiyle 1960-2012 arası İstanbul'un sosto-kültürel ve ekonomik değişim ve dönüşüm sürecini en ince detayına kadar anlatan romanın şehir sosyolojisi bağlamında incelendiği bir deneme. Bir e-dergi olan Kül Dergi'de de kısaltılarak yayınlanmıştır.

Diyalojik ilişki kurduğu metinlerle yalnızca olay örgüleri ve ideolojik bakış açıları olarak değil, metni yaratan yazar poetikasının temeliyle de güçlü söyleşmeler kurulmuş gibidir. Bahtin’in “Dostoyevski Poetikasının Sorunları” ve diğer yapıtlarında Dostoyevski’nin çoksesli roman yapısı içinde görünür kıldığı çoksesli biçem, bilinçli bir şekilde metne taşınmış gibidir. Mitolojik, tasavvufçu, karnavalesk karışımı Doğulu metinlerinden esinlenilmiş parodik söylem olay örgüsüyle taçlandırılmış, bir tür yeniden doğuşa uğratılarak Rene Gerard’ın metafizik arzunun kaynaklarına yönelmiş “Romantik Yalan, Romansal Hakikat” adlı yapıtına ilişkin ipuçları veren kuramsal bir söyleme dönüştürülmüştür. Ancak, söylemin bir tür tekrar, yineleme sanısının yerleşmeye başladığı anda, bütüne katılma ya da bir başkası olma yöneliminin karşısına, varoluşçuluğun varlığı özden önceye taşımaya çabalayan bireyci öznelciliği, “kendisi olma kaygısı” konmuştur.
Bahtin’in ve Rene Gerard’ın ilgili yapıtları Kara Kitap’ın yayınlandığı 1990 yılından çok daha sonra yayınlanacaklardır. Orhan Pamuk, yaratıcı yazar gözlemciliğiyle, okuduğu, kendi söylemine parodileştrerek kattığı diğer metinlerin ruhuna ulaşmayı başarmış, özel ve özgün bir poetika kurmuştur.

As the objectivity of history has begun to be questioned, changes have also been observed in historical novel writing. In historical novel writing; the way that history is handled in contexts such as time, event, person, narrative technique and place has changed and the historical novel gains a different momentum. New Historians focus on the fictional dimension of history. They think that historical texts are fiction. For this reason, between history and literatüre they argue that there is no difference. They interpret the meaning of the text according to the context of the text and the culture of the society in which it is produced. Postmodern historical novels are the projection of the New Historicalism movement in the literary field. In such novels, the existence of objective information is not accepted. The concept of intertextuality, which is among the principles of the New Historicalism theory, is among the narrative strategies frequently used in postmodern historical novels. With the metafiction technique, the historical events, situation and the
reality of the people, which are the subject of the text and thus the works, are problematized. They approach historical reality from a pluralistic perspective. Similar attitudes are observed in postmodern historical novels. We are confronted with a number of elements of New Historicism in My Name is Red novel of Orhan Pamuk. Pamuk, reflects the details of the period which cannot be grasped easily by making use of the reality of historical characters and events, complementing them in his mind, and presents them to the reader on a fictional plane. In this study, ıt is aimed to bring up the reflections of new historicism principles in My Name is Red novel.

Modernizm'in 2. Dünya Savaşı'ndan sonra etkisini giderek kaybetmesi, birçok sanat dalında olduğu gibi edebiyatta da, eski anlayışların değişmesini sağlamıştı. Modern dönemlerden kalma Balzac romanının ders verici, ciddi, olgun ve "mutlak doğrucu" roman anlayışı değişmiş; yerine kurmacanın altını çizen, metinlerarası ilişkileri belirginleştiren, çoğulculuğu ve oyunu, romanın ana unsurları haline getiren yeni bir roman ortaya çıkmıştı. Alain Robbe-Grillet'nin başını çektiği Yeni Roman akımı, bu özellikleriyle çağımız romanında oldukça etkili olmuş; Italo Calvino, Umberto Eco, Jorge Luis Borges gibi birçok Batılı romancıyla birlikte Orhan Pamuk'u da etkilemiştir. Orhan Pamuk ilk iki romanından sonra ona asıl ününü getiren Beyaz Kale ve Kara Kitap romanlarıyla dünya edebiyatında hâlihazırda hâkim durumda olan Postmodern edebiyatı yakalamış ve bu şekilde dünya çapında birçok okura aşina gelen Postmodern oyunlarla, kendisini bu okur kitlesine tanıtmayı başarmıştır. Ancak Orhan Pamuk'un bu "oyunları", Postmodern edebiyatı henüz tanımayan okuyucu kitlesi tarafından garipsenmiş, onun "anlaşılmaz" olduğu düşünülmüştür. Çalışmamız, Orhan Pamuk'un romanlarındaki bu Postmodern "oyunları" deşifre ederek onu daha anlaşılır kılma çabasının bir ürünüdür. Bunun için öncelikle Postmodern düşüncenin alt yapısını oluşturan tarihsel süreç anlatılmış, daha sonra Postmodernizm kavramının kapsamı tanım denemeleriyle ortaya konmaya çalışılmış, son olarak da Postmodern edebiyatın özellikleri maddeler halinde tanıtılmıştır. Bu maddeleri Orhan Pamuk'un romanlarında araştırarak romanlarını Postmodern bir mercek altında detaylı bir şekilde inceledik. Bu araştırmanın sonunda, hem Postmodernizm'i hem de Orhan Pamuk'un romancılığını / romanlarını tanıtabilmeyi hedefledik.

Pamuk‘s Istanbul. Memories of a City (2005), more than a book of individual memoirs, is a review of significant moments of Turkey‘s history, through which the writer addresses issues of national representation and identity. By analysing how Pamuk‘s book revises Turkey‘s cultural memory when the country‘s membership in the EU is considered a controversial key issue to the stability of Europe in the future, my aim is to examine to what extent the debate on Turkey‘s membership in the EU perpetuates Western representations of the oriental world in cultural and ideological terms.